Zorgen
Blijf op de hoogte en volg Simon en Ans
18 Februari 2018 | Vietnam, Ninh Bình
Toen we voor het eerst nadachten over vakantiebestemming Vietnam: niets aan de hand. Toen we boekten wisten we: de jongste zus van Ans, Marly, is ziek en moet worden geopereerd. Maar we waren nog maar net een paar dagen in Vietnam toen we hoorden dat het ongeneeslijk is en zelfs dat de kans groot is dat zo op heel korte termijn zal komen te overlijden.
We zitten nu in Hoalu Eco Homestay, een mooi verblijf in de buurt van Ninh Binh en overleggen wat te doen. Ook al moeten we onze vakantie afbreken, het is en voelt beter om terug te gaan. Morgen gaan we uitzoeken of en hoe dat kan.
Helaas, het is niet anders.
Toch maar even over de dag van vandaag. Het was de mooiste dag. Eindelijk wat rustiger qua verkeer en een mooie route. We verlieten Huong Son en gingen langs kleine weggetjes naar het zuidoosten. Een klimmetje onderweg, goed voor de beenspieren en door dorpjes, langs rijstvelden, met bergen links en rechts naast ons en toch een vlakke weg. Het ontbijt vanmorgen viel me zwaar, Ans nam soep met kip en dat kon ik niet aan: te heftig. Ik vroeg om brood en dat kreeg ik. Een droog bolletje, verder niks. Met een bakje yoghurt kreeg ik dat binnen. Onderweg koop ik wat groenten, vruchten en yoghurt en daarmee overleef ik. De middagpauze doen we bij een verlaten uitziend terrasje. We krijgen daar koffie en thee van een dame die onmiddellijk haar 13-jarige zoon naar voren schuift. Ze is apetrots op hem want hij speelt goed piano en viool. We krijgen een priveconcert.
Dan fietsen we een heel stuk over een dijk langs een rivier. Er ligt enorm veel rotzooi: overal plastic. Dat brengt me tot de overdenking dat je dat 30 jaar geleden ook in Nederland of in Frankrijk zag: dat het afval overal gedumpt werd. En dat het dus een kwestie van welvaart is, een land dat ervoor moet zorgen dat iedereen te eten heeft, kan nog niet zoveel aandacht geven aan openbare orde en voorzieningen.
Het laatste stuk van de route is echt geweldig: een rustig fietspad door een soort kloof tussen de bergen. Prachtig! Aan het eind zien we een Eco Lodge. Ans stelt voor daar te logeren en dat doen we. Wellicht staat het in de Lonely Planet, want er zijn gasten van veel nationaliteiten. We eten er erg goed.
Nog even over de scooters: ook vandaag waren er weer zeer veel op pad. Leuk om te vertellen dat alles kan op de scooter: we zagen zelfs een scooter met een aanhanger met daarin een groot varken. 4 of 5 personen op 1 scooter = heel gewoon. Maar minstens 3 personen kunnen dan nergens hun voeten op zetten: dat zie je, onderweg zien we steeds sandalen, schoenen en slippers op de weg
Iiggen: verloren! De Vietnameze dames beheersen de kunst om elegant in amazonezit achterop de scooter te zitten, 1 of 2 kinderen vast te houden en ondertussen te bellen. Of zelfs de fles te geven aan de kleinste.
Overigens: de emancipatie is aanwezig, we zien ook veel dames die het stuur hanteren, terwijl de rest van het gezin achterop zit.
We hebben mooie foto’s gemaakt vandaag: van het planten van rijst, van dorpjes, boten en oude vrouwtjes op de markt. We kunnen dat tzt laten zien!
We zitten nu in Hoalu Eco Homestay, een mooi verblijf in de buurt van Ninh Binh en overleggen wat te doen. Ook al moeten we onze vakantie afbreken, het is en voelt beter om terug te gaan. Morgen gaan we uitzoeken of en hoe dat kan.
Helaas, het is niet anders.
Toch maar even over de dag van vandaag. Het was de mooiste dag. Eindelijk wat rustiger qua verkeer en een mooie route. We verlieten Huong Son en gingen langs kleine weggetjes naar het zuidoosten. Een klimmetje onderweg, goed voor de beenspieren en door dorpjes, langs rijstvelden, met bergen links en rechts naast ons en toch een vlakke weg. Het ontbijt vanmorgen viel me zwaar, Ans nam soep met kip en dat kon ik niet aan: te heftig. Ik vroeg om brood en dat kreeg ik. Een droog bolletje, verder niks. Met een bakje yoghurt kreeg ik dat binnen. Onderweg koop ik wat groenten, vruchten en yoghurt en daarmee overleef ik. De middagpauze doen we bij een verlaten uitziend terrasje. We krijgen daar koffie en thee van een dame die onmiddellijk haar 13-jarige zoon naar voren schuift. Ze is apetrots op hem want hij speelt goed piano en viool. We krijgen een priveconcert.
Dan fietsen we een heel stuk over een dijk langs een rivier. Er ligt enorm veel rotzooi: overal plastic. Dat brengt me tot de overdenking dat je dat 30 jaar geleden ook in Nederland of in Frankrijk zag: dat het afval overal gedumpt werd. En dat het dus een kwestie van welvaart is, een land dat ervoor moet zorgen dat iedereen te eten heeft, kan nog niet zoveel aandacht geven aan openbare orde en voorzieningen.
Het laatste stuk van de route is echt geweldig: een rustig fietspad door een soort kloof tussen de bergen. Prachtig! Aan het eind zien we een Eco Lodge. Ans stelt voor daar te logeren en dat doen we. Wellicht staat het in de Lonely Planet, want er zijn gasten van veel nationaliteiten. We eten er erg goed.
Nog even over de scooters: ook vandaag waren er weer zeer veel op pad. Leuk om te vertellen dat alles kan op de scooter: we zagen zelfs een scooter met een aanhanger met daarin een groot varken. 4 of 5 personen op 1 scooter = heel gewoon. Maar minstens 3 personen kunnen dan nergens hun voeten op zetten: dat zie je, onderweg zien we steeds sandalen, schoenen en slippers op de weg
Iiggen: verloren! De Vietnameze dames beheersen de kunst om elegant in amazonezit achterop de scooter te zitten, 1 of 2 kinderen vast te houden en ondertussen te bellen. Of zelfs de fles te geven aan de kleinste.
Overigens: de emancipatie is aanwezig, we zien ook veel dames die het stuur hanteren, terwijl de rest van het gezin achterop zit.
We hebben mooie foto’s gemaakt vandaag: van het planten van rijst, van dorpjes, boten en oude vrouwtjes op de markt. We kunnen dat tzt laten zien!
-
18 Februari 2018 - 14:40
Marian Van Vlokhoven:
Wat een triest nieuws!
Hopelijk kunnen jullie snel terug. Jammer dat je de reis moet afbreken, maar Vietnam kan nog wel even wachten. Ik wens jullie een mooie afsluiting en verder veel sterkte met de zus van Ans! -
18 Februari 2018 - 16:04
Gerrie Van Soerland:
Wat erg voor de zus van Ans en wat een pech voor jullie. Voel met je mee en wens jullie veel sterkte. -
18 Februari 2018 - 17:40
Jan:
Wat een zorgelijk en trieste situatie aan het thuisfront.
Sterkte voor jullie. -
18 Februari 2018 - 17:40
Jan:
Wat een zorgelijk en trieste situatie aan het thuisfront.
Sterkte voor jullie. -
18 Februari 2018 - 19:00
Els V.:
Wat een verdrietig nieuws. Ik kan me voorstellen dat jullie nu graag bij haar willen zijn.
Veel sterkte gewenst allemaal. -
18 Februari 2018 - 19:15
Lambert ,:
Dat is zeker zorgeijk Ans en Simon .
Maar het is wel familie , en misschien kun je haar bij haar laaste dagen toch wel steun geven.
Vietnam kan overgedaan worden maar het leven van Marly kan niet meer overgedaan worden.
Christine en ik wensen jullie de komende dagen heel veel sterkte met de beslissing.
Wij leven met jullie mee ,
Groeten ,
Lambert en Christine -
18 Februari 2018 - 19:29
Willem Van De Ven:
Wat een vreselijk dilemma! Maar jullie beslissing om te bezien hoe zo spoedig mogelijk terug te keren is absoluut te begrijpen. Wat triest overigens voor de zus van Ans en natuurlijk Ans. Wij wensen jullie veel sterkte met de te nemen maatregelen en hopen dat het allemaal niet voor niets zal zijn.
Willem en Thea -
18 Februari 2018 - 19:47
Martin Bex:
Heel veel sterkte toegewenst van ons beiden , maar jullie steun zal nu heel erg nodig zijn .
Het leven kan heel onvoorspelbaar zijn, we leven met jullie mee.
Cor en Martin -
18 Februari 2018 - 20:06
Hidde En Marjel Leijenaar:
Dat is toch ook schrikken. We leven met jullie mee. Wij wensen jullie veel kracht en sterkte toe de komende week.
Hidde en Marjel -
18 Februari 2018 - 20:44
Anne Ter Heege:
Jongens wat erg, hoop dat jullie snel terug kunnen. Willen jullie Marley heel veel sterkte wensen van mij! Liefs voor jullie allen, Anne -
18 Februari 2018 - 23:53
Heinz Klamet:
Beste Ans en Simon.
Waarom moet dit nou gebeuren, vraag je je af. Alleen het antwoord krijg je niet. In het Duits zeggen ze: Der Mensch denkt und Gott lenkt. Maar dat is ook geen troost, hooguit voor gelovige mensen.
We leven met jullie mee en wensen Marly een pijnvrije en rustige laatste levensperiode.
Veel sterkte, groetjes, Jose en Heinz -
19 Februari 2018 - 11:34
Jos, Nel:
Sterkte -
19 Februari 2018 - 12:09
Carolien:
beste Ans en Simon,
wat een naar bericht, zo onverwacht en ver weg. ik wens jullie een goede reis terug en veel steun. willen jullie Marly de groeten van mij doen? ik heb haar nog gesproken bij het afscheid van Maaike. Het leven is ondoorgrondelijk.
carolien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
