De witte stad

Alweer met alleen wij tweeën in een grote ontbijtzaal. De ober is heel vriendelijk en neemt in het Engels de bestelling op, wat even later een serieus ontbijt oplevert. We vertrekken, nog even 40 000 dinar pinnen en wat brood en joghurt kopen voor onderweg en daar gaan we: laatste etappe naar Belgrado. We hebben geen wind tegen, het is niet zo heet en we komen door veel dorpen. Op een gegeven moment krijgen we een alternatief voorgelegd: een omweg van 1,5 km over een mooie route door een weekendhuisjes gebied, deze wordt door de organisatie aanbevolen. Dus dat doem we, kwartier later hebben we spijt. Wel leuke route maar eerst dalen en later dus enorm klimmen. Een stuk is volgens mij minstens 25%. Maar dan zitten we weer op de gewone route en gaat het vlot verder. Alleen de 1 na laatste 10 km waren vervelend; over een erg drukke autoweg met veel vieze autodampen. Gelukkig waren de laatste 10 km ontspannend over de boulevard langs de donau. We doen nog een drankje in Zemun, met prachtig uitzicht op Belgrado. En dan het laatste stuk, de brug over, niet helemaal want een speciale fietslift met airco brengt aan naar beneden, naar de fietsroute aan deze zijde. Nog het laatste stuk en dan de stad in en dan zijn we al op de Casa Duran, waar Theo ons al opwachting. Na de hereniging een douche in het comfortabele appartement en dan gaan we uit eten. We zitten niet zover van het centrum. In de restaurantstraat met inderdaad allemaal eetgelegenheden naast elkaar vinden we een leuke tent. De ober serveert desgevraagd een mooie fles Servische wijn, die achteraf het grootste deel van de rekening vormt. Maar het eten was goed, begeleid door een heus orkest, dus we klagen beslist niet. Als we tevreden teruggaan, begint het te regenen. Geeft niet want het appartement is droog. Belgrado betekent witte stad, lees ik ergens. Dat moet van vroeger tijd zijn, want nu is grijs de hoofdkleur.