Een gemotoriseerde en lichtgevende zoutmolen

Maurice en Yvette ontbijten samen met ons en helpen met de route van vandaag. Als wij ingepakt staan, verschijnt Maurice in volledig wielrennerskostuum. Hij wijst ons de weg naar Merelbeke. Vandaaruit laten we ons leiden door Teasi, de fietsnavigatie. Tot onze verrassing komen we midden in Gent terecht, druk druk. Maar we gaan stug door. Onderweg passeert ons een oud mannetje dat hoorde dat we naar Diksmuide gingen en toen direct vertelde hoe we moesten rijden. Hij ging voorrijden, gebaarde dat we rechtsaf moesten en reed alvast die kant op. En dat was het dan, want ik reed rechtdoor, zoals Teasi voorschreef.
Even later zag ik een huis met een schuur met daarin een konijnenhok en daarnaast een barbecue. Sneu voor het konijn vind ik.
Ans verzoekt mij te melden dat we onderweg van dichtbij een ree zagen en in een beekje een groep brandganzen; 2 ouderparen met 2 resp 5 jongen. Die zwoegden tegen de stroom in, totdat een ervaren moedergans aan de kant ging zwemmen; daar stroomt het minder hard. De anderen volgden allemaal en gingen keurig in een rij er achteraan. Invoegen zonder problemen!
En wat betreft de titel: wij zagen vol ontzag bij het ontbijt hoe Yvette zout op haar ei deed. Met een zoutmolen waar ze even op drukte en die toen automatisch gemalen zout op het ei produceerde. Ook nog met een lampje erin. Zo-een wil ik ook, verzuchtte zowel Ans als Wil. Dus Theo!
Na 100 km bereiken we Diksmuide; eerder nooit van gehoord, maar het blijkt een heel leuke plaats. De dames willen graag een hotel (ik de camping) maar 2 tegen 1, dus een hotel. Valt tegen, of niet bereikbaar of al volgeboekt. Maar we vinden een hotel aan de markt : primadeluxe! Eind goed, al goed!