Nothing more to lose
Door: Simon
Blijf op de hoogte en volg Simon en Ans
19 Juli 2017 | Frankrijk, Deyme
Gisteren was ik nog positief over de camping; nu toch even mopperen. Zeker, rustige en mooie plaatsen, veel ruimte en schaduw voor de fietsers, maar het sanitair is ontworpen door iemand die zelf nooit kampeert! Er zijn 10 douches en 10 WC’s, maar geen wastafels en spiegels. En in de douche geen enkel haakje of plankje. Waar laat je dan je bril, je shampoo en je droge kleren? Grr!
Wel leuk is om andere fietsers te observeren: enkele koppels slapen denk ik niet, want vertrekken al voor zevenen. Een ander koppel vreest het gevaar, want is van top tot teen gehuld in felgele reflecterende kleding. Ook om de enkels reflecterende banden! Een andere fietser heeft ijverig plakletters geknipt en op zijn fiets bevestigd: “ONE CAR LESS!”.
Onze Laura woont en werkt in Toulouse: ze vond Amerika te materialisch; vindt dat Fransen meer van het leven genieten en heeft daarom besloten zich blijvend in Frankrijk te vestigen. Toulouse vindt ze geweldig. Van mijn vermoeden dat dat de liefde een rol speelde, blijkt geen sprake. Ik maak een grapje: “So you’ve got nothing more Toulouse!”. Komt niet over.
Laura spreekt vloeiend Frans en Spaans en doet onderzoek naar luchtvervuiling, alternatieve energiebronnen etc. Ze heeft in Frankrijk het fietsen ontdekt, heeft een hekel aan verspilling en rijdt rond op haar stokoude en opgelapte Raleigh-fiets. Vreemd eigenlijk: ben ik in Frankrijk en praat ik 2 dagen alleen maar Engels.
Het voor gisteravond beloofde onweer is niet gekomen en dus fietsen we droog en redelijk vroeg weer langs het kanaal. We verlaten het pad alleen voor een kop koffie in Grisolle en dan stomen we door naar Toulouse. Daar nemen we direct al afscheid van Laura en zoeken we zelf het centrum op. Valt wat tegen. Wellicht doen we Toulouse te kort, maar vanwege Laura’s enthousiasme hadden we er meer van verwacht. Op een mooi marktplein drinken we een grote hoeveelheid koele drank, maken foto’s van een zeer fraaie kerktoren en besluiten dat de stad voor ons te druk is.
We gaan nu verder langs het kanaal du Midi, terwijl we eerder het kanaal de Garonne volgden. Overigens weinig verschil: veel water, bruggetjes en sluizen. En heel veel mooie platanen aan de kant. We zoeken na 15 km de camping La Violette en moeten even zoeken. Ik vraag het aan een man op een racefiets die zegt het ons wel even te wijzen. Hij gaat niet zo hard, want is al ruim in de tachtig. Enkele mensen op e-bikes passeren ons. “Zij kunnen wel, want ze hebben elektrische fietsen”, zeg ik. “Ik heb mijn eigen elektriciteit” zegt hij trots en wijst op een flesje bier dat hij heel slim aan zijn frame heeft bevestigd.
En zo komen we tevreden aan op de camping die oude wc’s en spiksplinternieuwe superluxe douches blijkt te hebben. Aan de wc’s en de afwasbakken wordt nog gewerkt. “Hadden ze dat niet vóór het vakantieseizoen kunnen doen?” vragen we ons af. Moeten we niet doen, we zijn immers in Frankrijk, niet in Nederland.
Wel leuk is om andere fietsers te observeren: enkele koppels slapen denk ik niet, want vertrekken al voor zevenen. Een ander koppel vreest het gevaar, want is van top tot teen gehuld in felgele reflecterende kleding. Ook om de enkels reflecterende banden! Een andere fietser heeft ijverig plakletters geknipt en op zijn fiets bevestigd: “ONE CAR LESS!”.
Onze Laura woont en werkt in Toulouse: ze vond Amerika te materialisch; vindt dat Fransen meer van het leven genieten en heeft daarom besloten zich blijvend in Frankrijk te vestigen. Toulouse vindt ze geweldig. Van mijn vermoeden dat dat de liefde een rol speelde, blijkt geen sprake. Ik maak een grapje: “So you’ve got nothing more Toulouse!”. Komt niet over.
Laura spreekt vloeiend Frans en Spaans en doet onderzoek naar luchtvervuiling, alternatieve energiebronnen etc. Ze heeft in Frankrijk het fietsen ontdekt, heeft een hekel aan verspilling en rijdt rond op haar stokoude en opgelapte Raleigh-fiets. Vreemd eigenlijk: ben ik in Frankrijk en praat ik 2 dagen alleen maar Engels.
Het voor gisteravond beloofde onweer is niet gekomen en dus fietsen we droog en redelijk vroeg weer langs het kanaal. We verlaten het pad alleen voor een kop koffie in Grisolle en dan stomen we door naar Toulouse. Daar nemen we direct al afscheid van Laura en zoeken we zelf het centrum op. Valt wat tegen. Wellicht doen we Toulouse te kort, maar vanwege Laura’s enthousiasme hadden we er meer van verwacht. Op een mooi marktplein drinken we een grote hoeveelheid koele drank, maken foto’s van een zeer fraaie kerktoren en besluiten dat de stad voor ons te druk is.
We gaan nu verder langs het kanaal du Midi, terwijl we eerder het kanaal de Garonne volgden. Overigens weinig verschil: veel water, bruggetjes en sluizen. En heel veel mooie platanen aan de kant. We zoeken na 15 km de camping La Violette en moeten even zoeken. Ik vraag het aan een man op een racefiets die zegt het ons wel even te wijzen. Hij gaat niet zo hard, want is al ruim in de tachtig. Enkele mensen op e-bikes passeren ons. “Zij kunnen wel, want ze hebben elektrische fietsen”, zeg ik. “Ik heb mijn eigen elektriciteit” zegt hij trots en wijst op een flesje bier dat hij heel slim aan zijn frame heeft bevestigd.
En zo komen we tevreden aan op de camping die oude wc’s en spiksplinternieuwe superluxe douches blijkt te hebben. Aan de wc’s en de afwasbakken wordt nog gewerkt. “Hadden ze dat niet vóór het vakantieseizoen kunnen doen?” vragen we ons af. Moeten we niet doen, we zijn immers in Frankrijk, niet in Nederland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
