Mijn gezicht is altijd buiten

’s Nachts wat regen, maar bij het opstaan droog en goed van temperatuur. Ik haal croissants en een “Marguerite” een mooi brood. We stappen om half tien op de fiets. Het regent al snel een beetje, maar niet hinderlijk. Wel gaat het behoorlijk op en neer en rijden we door een redelijk uitgestorven gebied. Misschien omdat het zondag is, maar in de dorpjes geen mens te zien. Gelukkig is er na 27 km toch een restaurant open. De cafedame wil direct afrekenen, maar ik zeg streng ”attendez!” want we willen nog een 2e kop koffie. Daarna weer klimmen en dalen.

Onderweg mijmer ik over onze leeftijden. Ik ben 64, Ans 65,5 en Wil ruim 69. Maar we fietsen zonder e-bike en met volle bepakking door het buitenland. Ik ben blij dat we dat kunnen, in de wetenschap dat dit voor veel anderen niet meer is weggelegd. En complimenten voor Wil en Ans die ondanks hun gevorderde leeftijd de heuvels beklimmen!

Aan het einde van de rit verlangen ze wel naar een comfortabele overnachtingsplaats. En die vinden we in Estree en wat voor een! Een chambre d’ hote in een boerderij van ruim 400 jaar oud, gerund door een vriendelijke en pittige oude dame. Prachtige kamers in oude stijl. We krijgen een biertje en een mooie fles wijn. Het restaurant ter plaatse blijkt gesloten dus biedt de gastvrouw aan voor ons te koken. Geweldig want anders hadden we nog een paar kilometer moeten fietsen naar Montreuil.

We zitten te genieten van de ontspanning, de rust en het ideale plekje. En constateren dat we flink gebruind zijn vandaag, in de zon. Jouw gezicht is ook flink bijgekleurd zegt Wil. Ja zegt Ans, maar dat komt: mijn gezicht is altijd buiten!