Morsure de tique

Bordeaux is dus bereikt en zoals afgesproken gaan nu onze wegen uiteen. Ans gaat met de TGV terug naar Mierlo, Wil en ik fietsen verder, dwars door Frankrijk naar Sete. Daarom vroeg op, spullen verdelen, ontbijten en vertrekken. Tot onze verrassing meldt de man van Soetens zich al bij het hotel! Die komt Ans’ fiets en bagage ophalen. Ik had al wel de aanvraag ingediend, maar nog geen reactie gehad. Nu moet het vlug, vlug. Gevolg: ik heb nu het verkeerde luchtbed mee.

Wil en ik fietsen achter de bus waar Ans in zit, aan. We komen ongeveer tegelijk bij het station Bordeaux St Jean aan. Daar nemen we koffie en afscheid. “Voorzichtig doen” zeggen we tegen elkaar en daar gaatie dan. Nu ik dit type, is Ans alweer veilig thuis en zijn wij op de camping in La Reole, aan de Garonne.

Het was mooi fietsen vandaag maar wel erg warm. Ruim 50 km langs een nieuw fietspad over een vroegere spoorbaan. Steeds rechtdoor. Elke 100 m een bordje. Verdwalen onmogelijk.
Maar als het fietspad op is, verdwalen we onmiddellijk: af en toe een onduidelijk bordje. De “Franse slag” schreef Fia al. De laatste 18 km waren pittig: flink klimwerk onder hete omstandigheden; het asfalt begint al te smelten en te plakken aan de banden

Onderweg zien we weer veel wijngaarden. Ik zie echter nauwelijks druiven: heel klein en groen nog. Zou het een slecht jaar zijn voor druiven? Loes?

Ik verneem van mijn smartphone ondertussen dat Federer Wimbledon weer wint en dat mijn dorpsgenoot (Zuidhorn) de touretappe wint! Reden genoeg voor een lekker koud biertje.

Vanmorgen vroeg ontdekte ik overigens dat ik meetel: ik heb hoogstwaarschijnlijk een teekbeet opgelopen. Kan ik daarover meepraten. Morgen maar eens naar een Franse dokter. Ik weet al wat ik moet zeggen: Je pense que j’ai un morsure de tique!